Post by "No Shields" Malurax on Dec 8, 2008 14:58:09 GMT 1
Hoofdstuk 14
De sterbasis knalde na het phaser-salvo uiteen, waarbij weer de nodige escape pods werden gelanceerd. Er werd op de reservebrug van Malurax’ vlaggeschip hard gejuicht om dit resultaat. Malurax keek tevreden naar dit schouwspel en accepteerde de complimenten van zijn ondergeschikten met gepaste neerbuigendheid. Ze moesten niet het idee krijgen dat iemand anders dan Malurax dit resultaat had bereikt. Okee, de veroorzaakte schade op de brug was misschien niet echt handig geweest, maar voorlopig waren de problemen weer opgelost. Malurax ging in gedachten de huidige situatie in sector 139 na, en kwam tot de conclusie dat er al 11 doelen tot wrak waren gereduceerd in deze sector. Een ware slachting, en de strijd was nog steeds niet voorbij. Malurax verliet de reservebrug en ging naar zijn vertrekken om plannen te maken om deze sector veilig te stellen voor de Kzinti Hegemonie. Hij wilde de laatste klingons en/of Romulanen nog wel uit de weg ruimen, dus dat was een mooi doel om na te streven. Eens kijken waar de schurken zich zouden kunnen ophouden.
Knutsel arriveerde met zijn reparatieteam op de brug en overzag de schade die Malurax had veroorzaakt. Hij was vol bewondering dat de kapitein zoveel schade had kunnen doen in zo’n korte tijd en tegelijkertijd wist hij dat hij weer een behoorlijke klus te klaren had. Knutsel voelde zich ineens minder schuldig over het feit dat hijzelf het probleem met de turboliften en de transporter had veroorzaakt. De kapitein was zelfs nog erger dan hij. Knutsel’s mannen begonnen aan hun werk en hadden na een uurtje de grootste zooi opgeruimd waarna ze eindelijk met hun reparaties konden beginnen. Knutsel wist dat de kapitein regelmatig last had van een zoemend geluid dat blijkbaar alleen hij kon horen. De kapitein had dus of een extreem goed gehoor of hij was gek aan het worden. Hij wist ook dat de eerste officier de opdracht had gekregen dit op te lossen. Misschien dat hij op deze manier die sukkel van een eerste officier een loer kon draaien. Niet veel later stuurde hij een rapport van hun vorderingen naar de eerste officier en hij begon boosaardig te lachen…
De sterbasis knalde na het phaser-salvo uiteen, waarbij weer de nodige escape pods werden gelanceerd. Er werd op de reservebrug van Malurax’ vlaggeschip hard gejuicht om dit resultaat. Malurax keek tevreden naar dit schouwspel en accepteerde de complimenten van zijn ondergeschikten met gepaste neerbuigendheid. Ze moesten niet het idee krijgen dat iemand anders dan Malurax dit resultaat had bereikt. Okee, de veroorzaakte schade op de brug was misschien niet echt handig geweest, maar voorlopig waren de problemen weer opgelost. Malurax ging in gedachten de huidige situatie in sector 139 na, en kwam tot de conclusie dat er al 11 doelen tot wrak waren gereduceerd in deze sector. Een ware slachting, en de strijd was nog steeds niet voorbij. Malurax verliet de reservebrug en ging naar zijn vertrekken om plannen te maken om deze sector veilig te stellen voor de Kzinti Hegemonie. Hij wilde de laatste klingons en/of Romulanen nog wel uit de weg ruimen, dus dat was een mooi doel om na te streven. Eens kijken waar de schurken zich zouden kunnen ophouden.
Knutsel arriveerde met zijn reparatieteam op de brug en overzag de schade die Malurax had veroorzaakt. Hij was vol bewondering dat de kapitein zoveel schade had kunnen doen in zo’n korte tijd en tegelijkertijd wist hij dat hij weer een behoorlijke klus te klaren had. Knutsel voelde zich ineens minder schuldig over het feit dat hijzelf het probleem met de turboliften en de transporter had veroorzaakt. De kapitein was zelfs nog erger dan hij. Knutsel’s mannen begonnen aan hun werk en hadden na een uurtje de grootste zooi opgeruimd waarna ze eindelijk met hun reparaties konden beginnen. Knutsel wist dat de kapitein regelmatig last had van een zoemend geluid dat blijkbaar alleen hij kon horen. De kapitein had dus of een extreem goed gehoor of hij was gek aan het worden. Hij wist ook dat de eerste officier de opdracht had gekregen dit op te lossen. Misschien dat hij op deze manier die sukkel van een eerste officier een loer kon draaien. Niet veel later stuurde hij een rapport van hun vorderingen naar de eerste officier en hij begon boosaardig te lachen…