Post by "No Shields" Malurax on Sept 15, 2008 10:20:28 GMT 1
Hoofdstuk 12
Knutsel had verwacht op de beelden een bepaald persoon van zijn staf te zien. Hij had zelfs nog wel verwacht dat de eerste officier deze misdaad op zijn geweten had, maar dit had hij niet verwacht en hij kon zijn ogen niet geloven. Hij wist dat hij zelf meegefeest had, maar blijkbaar had hij zoveel drank op dat hij zich niet meer kon herinneren dat hijzelf dit ‘kleine probleempje’ had veroorzaakt. Okee, dan werd het tijd al deze bestanden zo snel mogelijk te wissen en daarvoor in de plaats een foutmelding te plaatsen. Als Malurax er achter kwam wat er werkelijk gebeurd was en een onderzoek instelde, dan was hij nog niet jarig. Hij moest er dus voor zorgen dat hij het bewijs zo snel mogelijk zou vernietigen. Knutsel ging als een razende aan de slag om te doen wat hij net besloten had en na een uurtje zakte hij vermoeid onderuit in zijn stoel. Hij zou alles straks nog een keer controleren en dan was dit probleem ook weer opgelost. Ondertussen was de stroom mensen langs zijn kantoor opgedroogd. Was dit nu een goed of slecht teken?
Malurax stapte voor het eerst in lange tijd weer in de turbolift. Na een korte reis kwam hij zoals verwacht op de brug aan, en het leek er dus op dat de problemen daadwerkelijk waren opgelost. Je moest hem soms even aansporen, maar dan zorgde Knutsel er wel voor dat het allemaal weer goed kwam. Hij ging zitten in zijn commandostoel en nam de tactische situatie in ogenschouw. Ze waren op weg naar hun volgende doel wat nu elk moment op de radar te voorschijn zou moeten komen. Ontspannen zat Malurax te wachten toen hij opeens het zoemende geluid weer hoorde.
“%#$^&*,” riep Malurax en sprong op uit zijn stoel.
Als een bezetene rende hij over de brug en begon alle panelen van de muren te trekken in de hoop dit klote-gezoem te traceren. De complete brugbemanning zat vol verbazing en met open mond te kijken naar het schouwspel, waarbij sommige personen snel aan de kant sprongen om Malurax ruim baan te geven voordat ze onder de voet werden gelopen. Een aantal minuten later kalmeerde Malurax waarbij de complete brug bezaaid lag met panelen en onderdelen die Malurax had losgetrokken.
Niet veel later klonk er een alarm dat aangaf dat hun volgende doel nu binnen bereik was gekomen. Malurax rende terug naar zijn commandostoel en schreeuwde een aantal orders. Helaas werd toen al snel duidelijk dat een aantal systemen niet werkten vanwege de plundertocht van Malurax over de brug. Ondertussen kwam het doel zienderogen dichterbij en iedereen dook uit angst onder zijn werkstation. Zo snel had Malurax de meeste bemanningsleden nog niet zien bewegen. Zijn ogen werden steeds groter terwijl het doel nu bijna het hele scherm in beslag nam.
“Uhm, even Apeldoorn bellen,” mompelde Malurax…
Knutsel had verwacht op de beelden een bepaald persoon van zijn staf te zien. Hij had zelfs nog wel verwacht dat de eerste officier deze misdaad op zijn geweten had, maar dit had hij niet verwacht en hij kon zijn ogen niet geloven. Hij wist dat hij zelf meegefeest had, maar blijkbaar had hij zoveel drank op dat hij zich niet meer kon herinneren dat hijzelf dit ‘kleine probleempje’ had veroorzaakt. Okee, dan werd het tijd al deze bestanden zo snel mogelijk te wissen en daarvoor in de plaats een foutmelding te plaatsen. Als Malurax er achter kwam wat er werkelijk gebeurd was en een onderzoek instelde, dan was hij nog niet jarig. Hij moest er dus voor zorgen dat hij het bewijs zo snel mogelijk zou vernietigen. Knutsel ging als een razende aan de slag om te doen wat hij net besloten had en na een uurtje zakte hij vermoeid onderuit in zijn stoel. Hij zou alles straks nog een keer controleren en dan was dit probleem ook weer opgelost. Ondertussen was de stroom mensen langs zijn kantoor opgedroogd. Was dit nu een goed of slecht teken?
Malurax stapte voor het eerst in lange tijd weer in de turbolift. Na een korte reis kwam hij zoals verwacht op de brug aan, en het leek er dus op dat de problemen daadwerkelijk waren opgelost. Je moest hem soms even aansporen, maar dan zorgde Knutsel er wel voor dat het allemaal weer goed kwam. Hij ging zitten in zijn commandostoel en nam de tactische situatie in ogenschouw. Ze waren op weg naar hun volgende doel wat nu elk moment op de radar te voorschijn zou moeten komen. Ontspannen zat Malurax te wachten toen hij opeens het zoemende geluid weer hoorde.
“%#$^&*,” riep Malurax en sprong op uit zijn stoel.
Als een bezetene rende hij over de brug en begon alle panelen van de muren te trekken in de hoop dit klote-gezoem te traceren. De complete brugbemanning zat vol verbazing en met open mond te kijken naar het schouwspel, waarbij sommige personen snel aan de kant sprongen om Malurax ruim baan te geven voordat ze onder de voet werden gelopen. Een aantal minuten later kalmeerde Malurax waarbij de complete brug bezaaid lag met panelen en onderdelen die Malurax had losgetrokken.
Niet veel later klonk er een alarm dat aangaf dat hun volgende doel nu binnen bereik was gekomen. Malurax rende terug naar zijn commandostoel en schreeuwde een aantal orders. Helaas werd toen al snel duidelijk dat een aantal systemen niet werkten vanwege de plundertocht van Malurax over de brug. Ondertussen kwam het doel zienderogen dichterbij en iedereen dook uit angst onder zijn werkstation. Zo snel had Malurax de meeste bemanningsleden nog niet zien bewegen. Zijn ogen werden steeds groter terwijl het doel nu bijna het hele scherm in beslag nam.
“Uhm, even Apeldoorn bellen,” mompelde Malurax…