Post by "No Shields" Malurax on Sept 2, 2008 9:48:50 GMT 1
Hoofdstuk 11
Weer terug in zijn kantoor zag Malurax dat hij een nieuw bericht had ontvangen. Hij opende het bericht en zag dat het van een van zijn tegenstanders in sector 139 was. Deze vroeg zich af waarom zijn laatste schip niet door Malurax aan puin was geschoten na zijn laatste briljante manoeuvre. Blijkbaar zat de schrik er goed in. Zo zag Malurax het graag: tegenstanders die het van tevoren al in hun broek deden. Hij stuurde een bericht terug naar deze alleraardigste commander waarin hij aangaf alleen nog te willen knokken tegen tegenstanders die het waard waren om tegen te knokken. Hij vermeldde er voor het gemak maar niet bij dat hij deze simpele ziel gewoon niet geïdentificeerd had. Anders had Malurax hem zeker getrakteerd op phasers en photons. Ondertussen was deze tegenstander voor de derde keer van de radar verdwenen met de staart tussen de benen. Wat een enorme angsthaas zeg…
Knutsel liep de machinekamer binnen en zag dat de meeste personen nog steeds druk aan de gang waren met hun werk, althans zo leek het. Hij was niet van plan daar nu aandacht aan te besteden, liet de pijnstok met rust, liep zijn kantoor binnen en deed de deur dicht. Hij opende op de computer het interne camerasysteem en ging op zoek naar de bestanden van de tijden waarop hij dacht dat het “feestje” was gehouden. Ondertussen liepen er meer personen dan normaal langs zijn kantoor. Waarschijnlijk om te kijken wat er aan de hand was, want normaal had Knutsel nooit de deur van zijn kantoor dicht. Hij negeerde de extra belangstelling en vond even later de opname die hij zocht. Vol verbazing keek hij naar de beelden en draaide ze een aantal keer opnieuw af om zeker te weten dat zijn ogen hem niet bedrogen. Okee, dit had hij niet verwacht. Wat nu te doen…
Weer terug in zijn kantoor zag Malurax dat hij een nieuw bericht had ontvangen. Hij opende het bericht en zag dat het van een van zijn tegenstanders in sector 139 was. Deze vroeg zich af waarom zijn laatste schip niet door Malurax aan puin was geschoten na zijn laatste briljante manoeuvre. Blijkbaar zat de schrik er goed in. Zo zag Malurax het graag: tegenstanders die het van tevoren al in hun broek deden. Hij stuurde een bericht terug naar deze alleraardigste commander waarin hij aangaf alleen nog te willen knokken tegen tegenstanders die het waard waren om tegen te knokken. Hij vermeldde er voor het gemak maar niet bij dat hij deze simpele ziel gewoon niet geïdentificeerd had. Anders had Malurax hem zeker getrakteerd op phasers en photons. Ondertussen was deze tegenstander voor de derde keer van de radar verdwenen met de staart tussen de benen. Wat een enorme angsthaas zeg…
Knutsel liep de machinekamer binnen en zag dat de meeste personen nog steeds druk aan de gang waren met hun werk, althans zo leek het. Hij was niet van plan daar nu aandacht aan te besteden, liet de pijnstok met rust, liep zijn kantoor binnen en deed de deur dicht. Hij opende op de computer het interne camerasysteem en ging op zoek naar de bestanden van de tijden waarop hij dacht dat het “feestje” was gehouden. Ondertussen liepen er meer personen dan normaal langs zijn kantoor. Waarschijnlijk om te kijken wat er aan de hand was, want normaal had Knutsel nooit de deur van zijn kantoor dicht. Hij negeerde de extra belangstelling en vond even later de opname die hij zocht. Vol verbazing keek hij naar de beelden en draaide ze een aantal keer opnieuw af om zeker te weten dat zijn ogen hem niet bedrogen. Okee, dit had hij niet verwacht. Wat nu te doen…