Post by "No Shields" Malurax on Aug 5, 2008 8:12:48 GMT 1
Hoofdstuk 9
De Romulanen waren nog niet bekomen van de schrik en hadden ook het hazepad gekozen. Het was hen nu wel duidelijk dat Malurax niet met zich liet spotten. De bemanning van de laatste achterblijver zou hij nog even de escape pods injagen, en de eenzame klingon die angstig langs hem heen gevlogen was en nog even 5 treffertjes op zijn schilden had gedaan, liet hij gaan, voorlopig. Het was tijd om dit succes maar eens te vieren. Malurax gaf opdracht aan de scheepskok een feestmaal te maken. Eten was vaak de beste beloning voor de bemanning, zeker als ze al dagen op rauwe bonensoep moesten overleven. Dat lag niet aan het talent van de kok maar aan de beschikbare voorraden. En het goede spul werd maar mondjesmaat geleverd en bewaard voor speciale gelegenheden. Voorlopig was Malurax in sector 139 nog niet klaar, en dit feestmaal zou het moreel weer een stuk opschroeven. En dan kon Malurax daarna de duimschroeven weer wat aandraaien. Over duimschroeven gesproken, de eerste officier moest ook maar eens aangepakt worden. Eens kijken hoe hij dat varkentje ging wassen….
Knutsel keek nogmaals vol ongeloof naar de situatie in de kast met electronica en ging even zitten om de boel te laten bezinken. Welke oetlul had dit nu weer op zijn geweten? Hoe was het mogelijk dat het probleem met de turbolift en de transporter zo’n simpele oorzaak kon hebben. Er werd ondertussen al 8 uur gewerkt aan een oplossing, en dan was het raar dat nog niemand gezien had wat de oorzaak was. Correctie, dacht Knutsel, zo gek was het niet dat zijn mensen, die alleen maar aan drank en feesten dachten, dit niet gezien hadden. De woede borrelde bij Knutsel weer naar boven en het had niet veel gescheeld of hij had iedereen in de machinekamer een klap met de pijnstok gegeven. Langzaam stond hij weer op en haalde een paar keer diep adem om een beetje af te koelen. Hij keek nog een keer naar de situatie en zette 2 schakelaars om zodat de turbolift en de transporter niet meer aan elkaar gekoppeld waren. Onder in de kast lag een dunne laag vloeistof met een aantal glasscherven ertussen. Iemand had dus een fles drank iets te snel willen wegwerken. Degene die dat op zijn geweten had zou hij laten boeten, want wie zo’n groot probleem had veroorzaakt kon niet ongestraft blijven. Knutsel ging eerst maar eens kijken of het probleem ook echt verholpen was en zou daarna eens gaan uitzoeken wie de schuldige was. Het “recht” zou zegevieren…
De Romulanen waren nog niet bekomen van de schrik en hadden ook het hazepad gekozen. Het was hen nu wel duidelijk dat Malurax niet met zich liet spotten. De bemanning van de laatste achterblijver zou hij nog even de escape pods injagen, en de eenzame klingon die angstig langs hem heen gevlogen was en nog even 5 treffertjes op zijn schilden had gedaan, liet hij gaan, voorlopig. Het was tijd om dit succes maar eens te vieren. Malurax gaf opdracht aan de scheepskok een feestmaal te maken. Eten was vaak de beste beloning voor de bemanning, zeker als ze al dagen op rauwe bonensoep moesten overleven. Dat lag niet aan het talent van de kok maar aan de beschikbare voorraden. En het goede spul werd maar mondjesmaat geleverd en bewaard voor speciale gelegenheden. Voorlopig was Malurax in sector 139 nog niet klaar, en dit feestmaal zou het moreel weer een stuk opschroeven. En dan kon Malurax daarna de duimschroeven weer wat aandraaien. Over duimschroeven gesproken, de eerste officier moest ook maar eens aangepakt worden. Eens kijken hoe hij dat varkentje ging wassen….
Knutsel keek nogmaals vol ongeloof naar de situatie in de kast met electronica en ging even zitten om de boel te laten bezinken. Welke oetlul had dit nu weer op zijn geweten? Hoe was het mogelijk dat het probleem met de turbolift en de transporter zo’n simpele oorzaak kon hebben. Er werd ondertussen al 8 uur gewerkt aan een oplossing, en dan was het raar dat nog niemand gezien had wat de oorzaak was. Correctie, dacht Knutsel, zo gek was het niet dat zijn mensen, die alleen maar aan drank en feesten dachten, dit niet gezien hadden. De woede borrelde bij Knutsel weer naar boven en het had niet veel gescheeld of hij had iedereen in de machinekamer een klap met de pijnstok gegeven. Langzaam stond hij weer op en haalde een paar keer diep adem om een beetje af te koelen. Hij keek nog een keer naar de situatie en zette 2 schakelaars om zodat de turbolift en de transporter niet meer aan elkaar gekoppeld waren. Onder in de kast lag een dunne laag vloeistof met een aantal glasscherven ertussen. Iemand had dus een fles drank iets te snel willen wegwerken. Degene die dat op zijn geweten had zou hij laten boeten, want wie zo’n groot probleem had veroorzaakt kon niet ongestraft blijven. Knutsel ging eerst maar eens kijken of het probleem ook echt verholpen was en zou daarna eens gaan uitzoeken wie de schuldige was. Het “recht” zou zegevieren…