Post by "No Shields" Malurax on Jul 11, 2008 15:48:46 GMT 1
Hoofdstuk 7
De vloot was gedraaid en Malurax had de snelheid flink laten verlagen voor hun volgende doelwit, dat hen al een aantal beurten achtervolgde. Hij wist vrij zeker dat dit de Rommies moesten zijn en als Malurax ergens een hekel aan had, dan waren het wel de Rommies. Nietsvermoedend kwamen de objecten dichterbij en voor ze het wisten had Malurax hen inderdaad geïdentificeerd. Zijn tactiek had gewerkt. Hij had de Rommies geïdentificeerd terwijl ze de verhuller aan hadden staan. De phaserbank en photons werden weer opgeladen en Malurax trof snel nog wat voorbereidingen voor de strijd van volgende beurt. De Rommies zouden bloeden!!!
Ergens ver weg op een mooie, groene planeet, zat een oude vrouw op haar veranda rustig een kopje thee te drinken bij het uitzicht van een vallei. Het was een mooie dag en het uitzicht was echt wonderbaarlijk, ware het niet dat ze zelf niet zo rustig was. Ze had nog geen antwoord gehad op het bericht dat ze aan haar zoon had gestuurd die nu, ergens ver weg, diende als kapitein op een ruimteschip hier ergens ver vandaan. Ze begreep wel dat hij niet altijd direct kon antwoorden, maar ze zat nu toch al 2 uur te wachten op antwoord, en als ze ergens niet tegen kon, dan was het wel wachten op een bericht dat maar niet kwam. De volgende keer dat ze haar zoon Malurax zag, zou ze hem eerst met de roede een welverdiend pak slaag geven, en hem dan opsluiten in de kelder, zoals ze vroeger ook altijd deed. Dat werkte toen, en dat zou nu ongetwijfeld ook nog wel werken. Ze stond op en ging naar binnen om alvast haar roede klaar te leggen. Grrrr, nog steeds geen antwoord!!
De vloot was gedraaid en Malurax had de snelheid flink laten verlagen voor hun volgende doelwit, dat hen al een aantal beurten achtervolgde. Hij wist vrij zeker dat dit de Rommies moesten zijn en als Malurax ergens een hekel aan had, dan waren het wel de Rommies. Nietsvermoedend kwamen de objecten dichterbij en voor ze het wisten had Malurax hen inderdaad geïdentificeerd. Zijn tactiek had gewerkt. Hij had de Rommies geïdentificeerd terwijl ze de verhuller aan hadden staan. De phaserbank en photons werden weer opgeladen en Malurax trof snel nog wat voorbereidingen voor de strijd van volgende beurt. De Rommies zouden bloeden!!!
Ergens ver weg op een mooie, groene planeet, zat een oude vrouw op haar veranda rustig een kopje thee te drinken bij het uitzicht van een vallei. Het was een mooie dag en het uitzicht was echt wonderbaarlijk, ware het niet dat ze zelf niet zo rustig was. Ze had nog geen antwoord gehad op het bericht dat ze aan haar zoon had gestuurd die nu, ergens ver weg, diende als kapitein op een ruimteschip hier ergens ver vandaan. Ze begreep wel dat hij niet altijd direct kon antwoorden, maar ze zat nu toch al 2 uur te wachten op antwoord, en als ze ergens niet tegen kon, dan was het wel wachten op een bericht dat maar niet kwam. De volgende keer dat ze haar zoon Malurax zag, zou ze hem eerst met de roede een welverdiend pak slaag geven, en hem dan opsluiten in de kelder, zoals ze vroeger ook altijd deed. Dat werkte toen, en dat zou nu ongetwijfeld ook nog wel werken. Ze stond op en ging naar binnen om alvast haar roede klaar te leggen. Grrrr, nog steeds geen antwoord!!