Post by "No Shields" Malurax on Jun 5, 2008 13:34:18 GMT 1
Hoofdstuk 5
Malurax keek nog steeds ongemakkelijk rond, maar hij kon het zoemende geluid niet meer horen. Hij besloot zich maar weer te concentreren op de vele ongeïdentificeerde objecten op het scherm maar het ongemakkelijke gevoel raakte hij niet kwijt.
“Okee, we gaan vertragen en dan zien we vanzelf met wie we te maken hebben,” zei Malurax.
“Meteen, kapitein,” zei luitenant Dick de Cock, die al zwetend en zo snel mogelijk de orders van Malurax probeerde uit te voeren.
De luitenant was nog erg onervaren, maar Malurax had wel vertrouwen in deze jonge knaap want hij luisterde tenminste. Hij zou het nog ver gaan schoppen schatte Malurax in. Het decontaminatie-team was ondertussen klaar met de grote schoonmaak van de brug en vertrok weer. Eindelijk werd het weer wat rustiger op de brug. Hopelijk bleef de eerste officier dan ook nog een tijdje weg, want hij kon die dronken eikel wel missen tijdens dit soort spannende situaties. Misschien dat hij de man maar eens moest “wegpromoveren,” lachte Malurax, waarbij “weg” toch wel de kortste route het schip uit was. Hij bestudeerde de tactische situatie nog enige tijd en gaf orders de sensoren nog wat aan te scherpen zodat hij hopelijk snel zou weten met welke potentiële vijand hij te maken had. Hij dacht niet meer aan het zoemende geluid dat nauwelijks nog te horen was.
Na een lange tocht door de donkere gang belandde Knutsel in een grote ruimte met containers. Het stonk hier overal naar de meest vreselijke dingen, en hij hoopte hier snel weg te komen. Hij hoorde verderop een paar stemmen en besloot voorzichtig te gaan kijken waar hij terecht was gekomen. Hij keek om de hoek van een container en zag een oude marine officier gebogen over een wandelstok vooruit schuiven met een paar adjudanten om hem heen. De oude man had een rij indrukwekkende medailles op zijn borst hangen. Het werd hem snel duidelijk dat deze man de befaamde Megabyte was. De Galactisch Admiraal gaf een paar orders aan een van zijn adjudanten en de man rende weg om zijn orders zo snel mogelijk uit te voeren. De oude Mega schoof verder en riep wat woorden waaruit bleek dat hij een beetje seniel aan het worden was. Dat was ook niet zo gek als je zo oud was als deze man. Hij zou binnenkort met “gedwongen” pensioen gaan en dat stond de ouwe sukkel natuurlijk niet aan. Hij zag hem al gefrustreerd met zijn wandelstok gooien als hij, alleen en verlaten, van zijn pensioen aan het genieten was. Knutsel moest lachen bij de gedachte en ging even later weer op zoek naar een uitgang. Hij snapte nu ook waarom het hier zo stonk. Mega had nooit gehouden van een schoon schip.
Malurax keek nog steeds ongemakkelijk rond, maar hij kon het zoemende geluid niet meer horen. Hij besloot zich maar weer te concentreren op de vele ongeïdentificeerde objecten op het scherm maar het ongemakkelijke gevoel raakte hij niet kwijt.
“Okee, we gaan vertragen en dan zien we vanzelf met wie we te maken hebben,” zei Malurax.
“Meteen, kapitein,” zei luitenant Dick de Cock, die al zwetend en zo snel mogelijk de orders van Malurax probeerde uit te voeren.
De luitenant was nog erg onervaren, maar Malurax had wel vertrouwen in deze jonge knaap want hij luisterde tenminste. Hij zou het nog ver gaan schoppen schatte Malurax in. Het decontaminatie-team was ondertussen klaar met de grote schoonmaak van de brug en vertrok weer. Eindelijk werd het weer wat rustiger op de brug. Hopelijk bleef de eerste officier dan ook nog een tijdje weg, want hij kon die dronken eikel wel missen tijdens dit soort spannende situaties. Misschien dat hij de man maar eens moest “wegpromoveren,” lachte Malurax, waarbij “weg” toch wel de kortste route het schip uit was. Hij bestudeerde de tactische situatie nog enige tijd en gaf orders de sensoren nog wat aan te scherpen zodat hij hopelijk snel zou weten met welke potentiële vijand hij te maken had. Hij dacht niet meer aan het zoemende geluid dat nauwelijks nog te horen was.
Na een lange tocht door de donkere gang belandde Knutsel in een grote ruimte met containers. Het stonk hier overal naar de meest vreselijke dingen, en hij hoopte hier snel weg te komen. Hij hoorde verderop een paar stemmen en besloot voorzichtig te gaan kijken waar hij terecht was gekomen. Hij keek om de hoek van een container en zag een oude marine officier gebogen over een wandelstok vooruit schuiven met een paar adjudanten om hem heen. De oude man had een rij indrukwekkende medailles op zijn borst hangen. Het werd hem snel duidelijk dat deze man de befaamde Megabyte was. De Galactisch Admiraal gaf een paar orders aan een van zijn adjudanten en de man rende weg om zijn orders zo snel mogelijk uit te voeren. De oude Mega schoof verder en riep wat woorden waaruit bleek dat hij een beetje seniel aan het worden was. Dat was ook niet zo gek als je zo oud was als deze man. Hij zou binnenkort met “gedwongen” pensioen gaan en dat stond de ouwe sukkel natuurlijk niet aan. Hij zag hem al gefrustreerd met zijn wandelstok gooien als hij, alleen en verlaten, van zijn pensioen aan het genieten was. Knutsel moest lachen bij de gedachte en ging even later weer op zoek naar een uitgang. Hij snapte nu ook waarom het hier zo stonk. Mega had nooit gehouden van een schoon schip.