Post by "No Shields" Malurax on May 21, 2008 8:27:27 GMT 1
Hoofdstuk 4
Eerste officier Gerard J. haalde zijn kop uit de toiletpot en strompelde naar het bed in zijn vertrek. Hij ging moeizaam liggen en sloot zijn ogen. Hij merkte niet op dat Knutsel in zijn slaapkamer materialiseerde en enkele seconden later weer dematerialiseerde. Hij begon zich weer wat beter te voelen en reikte naar de fles drank die naast het bed stond. Hij had altijd last van zijn zenuwen en zijn maag als ze op korte termijn een gevecht zouden aangaan en een slokje drank op zijn tijd kalmeerde hem genoeg om zijn werk te kunnen doen. Nu was dat anders en hij voelde dat er zeer binnenkort een zware confrontatie aan zou komen met een vijandige vloot. Eigenlijk moest hij weer terug naar de brug, want die luitenant die nu het commando had was nog nat achter de oren. Hoe heette hij ook alweer? Hij had een behoorlijk lullige naam, maar Gerard kon er even niet op komen. Ach ja, hoe belangrijk was het nou eigenlijk om de namen van je ondergeschikten te kennen. Als je maar misbruik van hen kon maken. “Gebruik,” corrigeerde hij zichzelf snel. Tijd voor een tukkie, en daarna, als hij zich dan beter voelde, zou hij zich wel weer op de brug melden.
Knutsel stond gespannen in de donkere gang te wachten tot hij weer zou dematerialiseren, maar dat duurde nu toch wel erg lang. Hij had ondertussen alweer een bezoekje gebracht aan luitenant Janet, die net onder de douche stond en zich dood was geschrokken, en aan een ander schip in de vloot, en ook nog aan die sukkel van een eerste officier die zogenaamd ziek op bed lag. Hij had even de neiging gehad de pijnstok op hem te gebruiken, maar dat zou hem alleen maar meer in de problemen kunnen brengen, en Malurax was nu al niet te genieten. Het viel hem nog mee dat Malurax hem niet de luchtsluis had uitgegooid, want hij was het met hem eens dat dit toch wel een ernstig probleem was. Hij wilde dan ook zo snel mogelijk terug naar de machinekamer om dit probleem op te lossen, en hoe langer dat duurde, hoe groter de problemen konden worden als hij zijn mensen niet in de gaten kon houden. Straks werd er door die sukkels weer een feestje georganiseerd en dan zou Malurax persoonlijk de hele club de luchtsluis uit trappen. Hij dacht nog weer even aan die lekkere luitenant Janet en ging daarna met een paal in zijn overal op zoek naar een uitweg. Hopelijk zat hij niet te diep in de nesten, want alleen een pijnstok als wapen was niet echt indrukwekkend. Jammer dat hij die romulaanse disruptor nu niet bij zich had…
Eerste officier Gerard J. haalde zijn kop uit de toiletpot en strompelde naar het bed in zijn vertrek. Hij ging moeizaam liggen en sloot zijn ogen. Hij merkte niet op dat Knutsel in zijn slaapkamer materialiseerde en enkele seconden later weer dematerialiseerde. Hij begon zich weer wat beter te voelen en reikte naar de fles drank die naast het bed stond. Hij had altijd last van zijn zenuwen en zijn maag als ze op korte termijn een gevecht zouden aangaan en een slokje drank op zijn tijd kalmeerde hem genoeg om zijn werk te kunnen doen. Nu was dat anders en hij voelde dat er zeer binnenkort een zware confrontatie aan zou komen met een vijandige vloot. Eigenlijk moest hij weer terug naar de brug, want die luitenant die nu het commando had was nog nat achter de oren. Hoe heette hij ook alweer? Hij had een behoorlijk lullige naam, maar Gerard kon er even niet op komen. Ach ja, hoe belangrijk was het nou eigenlijk om de namen van je ondergeschikten te kennen. Als je maar misbruik van hen kon maken. “Gebruik,” corrigeerde hij zichzelf snel. Tijd voor een tukkie, en daarna, als hij zich dan beter voelde, zou hij zich wel weer op de brug melden.
Knutsel stond gespannen in de donkere gang te wachten tot hij weer zou dematerialiseren, maar dat duurde nu toch wel erg lang. Hij had ondertussen alweer een bezoekje gebracht aan luitenant Janet, die net onder de douche stond en zich dood was geschrokken, en aan een ander schip in de vloot, en ook nog aan die sukkel van een eerste officier die zogenaamd ziek op bed lag. Hij had even de neiging gehad de pijnstok op hem te gebruiken, maar dat zou hem alleen maar meer in de problemen kunnen brengen, en Malurax was nu al niet te genieten. Het viel hem nog mee dat Malurax hem niet de luchtsluis had uitgegooid, want hij was het met hem eens dat dit toch wel een ernstig probleem was. Hij wilde dan ook zo snel mogelijk terug naar de machinekamer om dit probleem op te lossen, en hoe langer dat duurde, hoe groter de problemen konden worden als hij zijn mensen niet in de gaten kon houden. Straks werd er door die sukkels weer een feestje georganiseerd en dan zou Malurax persoonlijk de hele club de luchtsluis uit trappen. Hij dacht nog weer even aan die lekkere luitenant Janet en ging daarna met een paal in zijn overal op zoek naar een uitweg. Hopelijk zat hij niet te diep in de nesten, want alleen een pijnstok als wapen was niet echt indrukwekkend. Jammer dat hij die romulaanse disruptor nu niet bij zich had…