Post by "No Shields" Malurax on May 5, 2008 9:38:40 GMT 1
Hoofdstuk 2
Luitenant Dick de Cock keek naar het scherm. Eerste officier Gerard J. zat met z’n kop in de toiletpot om zijn maag te legen en had hem al kotsend de leiding gegeven op de brug. Het begon nu trouwens ook behoorlijk zuur te ruiken. Ondertussen was de vreemde echo weer verdwenen, maar nu zag hij een aantal objecten op het scherm. Wat moest hij nu doen? Hij had nog niet eerder in deze situatie gezeten, en zat zelf ook dicht tegen overgeven aan. Misschien dat hij zich een beetje ziek zou kunnen melden, zodat die sukkel van een eerste officier eens echt aan de bak moest. Het onderzoeksteam was klaar en vertrok weer om rapport op te maken van hun bevindingen. Eindelijk werd het weer wat rustiger op de brug zodat hij zich kon concentreren op de niet geïdentificeerde objecten. Zijn maaginhoud leek steeds verder naar boven te komen.
Na een behoorlijk lange tocht per turbolift waarbij Malurax weer het hele schip en ook nog twee andere schepen in zijn vloot had bezocht, kwam hij vermoeid aan bij zijn vertrekken. Misschien dat Knutsel maar eens een bezoekje moest brengen aan de luchtsluis, dacht hij gefrustreerd. Straks beland ik nog een keer op een vijandig schip. En dan? Malurax ging zitten in zijn luie stoel, en keek uit het raam. De supernova was momenteel erg dichtbij. Gelukkig werd het raam automatisch geblindeerd, anders zou Malurax in korte tijd tot as gereduceerd zijn. Iets wat zijn tegenstanders maar al te graag zouden zien gebeuren. Na een tijdje stond hij op om een douche te nemen, en zag dat er een bericht voor hem was binnengekomen. Daar zou hij later wel naar kijken.
Knutsel was met zijn mensen ondertussen druk in de weer om de reparaties uit te voeren waar Malurax hem opdracht voor gegeven had. Hij had ze allemaal een stevige toespraak gegeven nadat de kapitein weer in de turbolift was gestapt. Het feestje was niet zijn idee geweest, maar hij had ze ook niet tegengehouden. Toch waren er dingen gebeurd die niet door de beugel konden. Ze waren ondertussen 4 uur verder, en de oplossing was nog maar gedeeltelijk duidelijk. Hard doorwerken dus om zo snel mogelijk de problemen op te lossen. Hij vond weer een fles Romulan Ale die verstopt zat tussen een paar plasma leidingen. Knutsel’s geduld werd nogmaals zwaar op de proef gesteld. Misschien werd het tijd de pijnstok op te halen en iedereen daarmee een beetje aan te sporen. Eigenlijk was dat best wel een briljant idee, en Knutsel liep naar de turbolift met een grijns op zijn gezicht om de pijnstok op te halen. Hij wist nog niet wat voor avonturen hij ging beleven op zijn reis met de turbolift.
Luitenant Dick de Cock keek naar het scherm. Eerste officier Gerard J. zat met z’n kop in de toiletpot om zijn maag te legen en had hem al kotsend de leiding gegeven op de brug. Het begon nu trouwens ook behoorlijk zuur te ruiken. Ondertussen was de vreemde echo weer verdwenen, maar nu zag hij een aantal objecten op het scherm. Wat moest hij nu doen? Hij had nog niet eerder in deze situatie gezeten, en zat zelf ook dicht tegen overgeven aan. Misschien dat hij zich een beetje ziek zou kunnen melden, zodat die sukkel van een eerste officier eens echt aan de bak moest. Het onderzoeksteam was klaar en vertrok weer om rapport op te maken van hun bevindingen. Eindelijk werd het weer wat rustiger op de brug zodat hij zich kon concentreren op de niet geïdentificeerde objecten. Zijn maaginhoud leek steeds verder naar boven te komen.
Na een behoorlijk lange tocht per turbolift waarbij Malurax weer het hele schip en ook nog twee andere schepen in zijn vloot had bezocht, kwam hij vermoeid aan bij zijn vertrekken. Misschien dat Knutsel maar eens een bezoekje moest brengen aan de luchtsluis, dacht hij gefrustreerd. Straks beland ik nog een keer op een vijandig schip. En dan? Malurax ging zitten in zijn luie stoel, en keek uit het raam. De supernova was momenteel erg dichtbij. Gelukkig werd het raam automatisch geblindeerd, anders zou Malurax in korte tijd tot as gereduceerd zijn. Iets wat zijn tegenstanders maar al te graag zouden zien gebeuren. Na een tijdje stond hij op om een douche te nemen, en zag dat er een bericht voor hem was binnengekomen. Daar zou hij later wel naar kijken.
Knutsel was met zijn mensen ondertussen druk in de weer om de reparaties uit te voeren waar Malurax hem opdracht voor gegeven had. Hij had ze allemaal een stevige toespraak gegeven nadat de kapitein weer in de turbolift was gestapt. Het feestje was niet zijn idee geweest, maar hij had ze ook niet tegengehouden. Toch waren er dingen gebeurd die niet door de beugel konden. Ze waren ondertussen 4 uur verder, en de oplossing was nog maar gedeeltelijk duidelijk. Hard doorwerken dus om zo snel mogelijk de problemen op te lossen. Hij vond weer een fles Romulan Ale die verstopt zat tussen een paar plasma leidingen. Knutsel’s geduld werd nogmaals zwaar op de proef gesteld. Misschien werd het tijd de pijnstok op te halen en iedereen daarmee een beetje aan te sporen. Eigenlijk was dat best wel een briljant idee, en Knutsel liep naar de turbolift met een grijns op zijn gezicht om de pijnstok op te halen. Hij wist nog niet wat voor avonturen hij ging beleven op zijn reis met de turbolift.